MILIH

Bray. Panon na beunta. Leng, sirahna asa muter. Reup, dipeureumkeun. Asa beuki muntir. Beunta deui. Tetenjoanna bureng bari angger puyeng. Kadéngé nu tinggerendeng, duka beulah mana, teu bisa mastikeun.

“Tos sabaraha lami ?” cek nu nanya. “Tilu dinten.” Cek nu ngajawab. Poek deui.

Tilu poé saméméhna.  Motorna digas rek nyiap angkot nu nengah wae. Rusuh, geus didagoan ku kabogohna. Jaba apal adat. Mun telat ngajemput, pasti sakebon binatang kaabsen kabeh. Seak. Motor sajajar jeung angkot. Jedak. Leng. Reup.

Sapuluh menit saméméhna. “Waktos jumaahan kantun satengah jam deui, mangga kanu masih didamel dina padamelana masing-masing geura éncagkeun heula. Hayu urang sami-sami ngalaksanakeun berjamaah solat jum’at, waktosna kantun satengah jam deui.” Sora ti masjid lebakeun imahna. Teu lila hapé na disada. Sms. Dibaca, “jmpt skrng dtmpt biasa”. Manéhna mikir. “Mun ngajemput, pasti kabeurangan jumaahan”. Gap kana jaket jeung helm. Belenyeng. Motorna di gas.